Het station, een plek waar we allemaal dagelijks komen. We kennen het wel, stress, drukte en het gehaast om de trein te kunnen halen. Even ben ik niet meer gefixeerd op mijn telefoonscherm en kijk ik om me heen. Ik zie dat iedereen diep verzonken is in zijn eigen wereld. Een enkeling leest een boek, de meerderheid is gefocust op zijn of haar scherm. We zijn ons totaal niet meer bewust van wat er om ons heen gebeurt, dit mede doordat het perron niet meer is dan slechts een onderdeel van onze dagelijkse sleur. 'We kijken wel maar zien elkaar niet'. 

In dit conceptuele ontwerp, wat ik in het derde semester heb ontworpen, heb ik geprobeerd de dagelijkse sleur van het perron te doorbreken doormiddel van een transitie die een voortdurende eerste keer ervaring met zich meebrengt. Doormiddel van grote transparante schermen waar een subtiel reliëf op zit, worden we geconfronteerd door een als maar veranderende reflectie op het vloer oppervlak . Even vergeten we waar we tot dan toe mee bezig waren en wanen ons in een illusie.

 

De foto links boven laat mijn concept maquette zien. De onderste twee foto's zijn beiden proefjes die mijn zoektocht naar het juiste effect illustreren.